در سطح دمای آنها هزاران درجه است و در داخل دمایشان بسیار بیشتر است. در این دماها ماده نمی‌تواند به صورتهای جامد یا مایع وجود داشته باشد. گازهایی که ستارگان را تشکیل می‌دهند بسیار غلیظتر از گازهایی هستند که معمولا بر سطح زمین وجود دارند. چگالی فوق العاده زیاد آنها در نتیجه فشارهای عظیمی است که در درون آنها وجود دارد. ستارگان در فضا حرکت می‌کنند، اما حرکت آنها به آسانی مشهود نیست. در یک سال هیچ تغییری را در وضعیت نسبی آنها نمی‌توان ردیابی کرد، حتی در هزار سال نیز حرکت قابل ملاحظه‌ای در آنها مشهود نمی‌افتد.

  نقش و الگوی آنها در حال حاضر کم و بیش دقیقا همان است که در هزار سال پیش بود. این ثبات ظاهری در نتیجه فاصله عظیمی است که میان ما و آنها وجود دارد. با این فواصل چندین هزار سال طول خواهد کشید تا تغییر قابل ملاحظه‌ای در نقش ستارگان پدید آید. این ثبات ظاهری مکان ستارگان موجب شده است که نام متداول (ثوابت) به آنها اطلاق شود. اختر فیزیکدانان بر این باورند که در بعضی کهکشانها ، از جمله کهکشان راه شیری ، ستارگان نوزاد بسیاری در حال تولد هستند، افزون بر آن که پژوهشگران اظهار می‌دارند تکامل ، تخریب و محصول نهایی یک ستاره ، به جرم آن بستگی دارد. در واقع سرنوشت نهایی ستاره که تا چه مرحله‌ای از پیشرفت خواهد رسید با جرم ستاره ارتباط مستقیم دارد.

جالب است بدانيد كه ستارگان هم مانند موجودات زنده متولد می‌شوند، زندگی می‌كنند و سپس می‌ميرند، ولی طول زندگی آنها بسيار طولانی است. متاسفانه عمر كوتاه انسانها كفاف نمی‌دهد تا بتوانند زندگی يك ستاره را در مراحل مختلف شاهد باشند. با اين حال اخترشناسان اين مراحل را براي ما مشخص می‌كنند.

 در طول زندگی انسان ، ستارگان بيشمار راه شيری عملا بدون تغيير به نظر می‌رسند. گاهی يك نواختر (ستاره‌ایی كه بطور ناگهانی و انفجاری مقاديری عظيم انرژی از خود آزاد می‌كند) ، ناگهان ظاهر آشناي يك صورت فلكی را به مدت چند هفته عوض می‌كند و دوباره كم نورتر می‌شود. منظره زيبايی كه يك ابرنواختر در آسمان پديد می‌آورد، بسيار نادر است. ستارگان نيز در نهايت تغيير می‌كنند و هيچ كدام تا ابد پايدار نمی‌مانند. ستاره ، هنگامی كه انبار عظيم سوخت هسته‌ای آن به پايان برسد، می‌ميرد. ستارگان بسيار جوان هنوز در ميان گازهايی كه از آن شكل می‌گيرند، پنهان هستند.

بعد از آنكه ستاره شكل می‌گيرد (تولد ستاره)، بلافاصله حياتی پايدار بدست می آورد. در همين زمان واكنشهای هسته‌ای در داخلی‌ترين هسته ستاره ، هيدروژن را به هليوم تبديل می‌كند و انرژی آزاد می‌گردد. سرانجام همه هيدروژن درون آن به مصرف می‌رسد. بعد از اين ، تغييراتی در لايه‌های درونی ستاره آغاز می‌شود. در حالی كه واكنشهای جديدی از هليوم شروع می‌شوند، لايه‌های بيرونی باد می‌كنند تا ستاره را به اندازه غول برسانند.

در اثر تغييرات زياد ، ستاره به مرحله متغير بودن می‌رسد. در نهايت هيچ منبع ممكن برای آزادسازی انرژی باقی نمی‌ماند. ستارگان كوچكتر در اثر انقباض به كوتوله‌های سفيد تبديل می‌شوند. ستارگان سنگين‌تر به‌صورت ابرنواختر منفجر می شوند. ماده بيرون ريخته از يك ابرنواختر ، بخشی از گاز بين ستاره‌ای را تشكيل می‌دهد كه زادگاه ستارگان جديد است.

ستارگان در يكی از آخرين مراحل زندگی خود ، قبل از آن كه به كوتوله سفيد تبديل شوند، منظره بسيار زيبايی در آسمان بوجود می‌آورند. اين مرحله سبب پيدايش سحابی‌های سياره‌ای می‌شود. يك سحابی سياره‌ای هنگامی تشكيل می‌شود كه ستاره مركزی آن ، لايه‌ای به بيرون پرتاب كند. لايه گاز همانند حلقه‌ای از دود منبسط می‌شود.

سراسر زندگی ستاره به يك ميدان نبرد شبيه است. نيروی گرانش سعی دارد كه ستاره را منقبض كند، ولی با مقاومت فشار رو به بيرون ستاره مواجه می‌گردد. سرانجام ستاره تحليل می‌رود و گرانش ، كنترل را بدست می‌گيرد. در اين حالت ستاره شكل كاملا متفاوت با ستاره‌ای معمولی و سالم به خود می گيرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: