این دوره با بررسی های هابل در قرن نوزدهم آغاز شد . هابل ٬ اجرام غیر ستاره ای که مسیه لیست کرده

بود بررسی کرد و مشاهده کرد که بعضی از این اجرام که به آنها سحابی می گفتند ٬ واقعا سحابی نبودند و

فاصله شان خیلی بیشتر از جرمهایی بود که تا آن زمان می شناختیم و متوجه شد که اینها در کهکشانهای

دیگری هستند و در واقع کهکشان ما که خورشید به آن تعلق دارد تنها یکی از کهکشان های بسیاری است

که برخی بزرگتر از کهکشان ما و بعضی کوچک ترند .

می توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می گردد . کوپرنیک نشان داد که زمین ، نه تنها مرکز جهان

نیست ، بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید مرکزی می گردد . معلوم شد که زمین که به

هیچ روی منحصر به فرد نیست ، سیاره ای کاملا معمولی است که به طرزی معمولی ، حرکاتی معمولی دارد .

در حقیقت آشکار شد که خورشید مرکزی خود ستاره ای از ستاره های بیشمار آسمان است ، یکی از

بیلیونها ستاره ی مشابه حول و حوش ماست که برخی بزرگتر و بعضی کوچکتر از خورشید ، برخی سنگینتر

و بعضی سبکتر از آن هستند .

در این دوره روش مطالعه پیوسته علمی تر شد و انگیزه ی اصلی آن میل به شناخت و فهم قوانین بنیادی

حاکم بر حرکت اجرام آسمانی و توضیح چیزهائی که چشم می دید بود .